Ένα αγαπημένο τραγούδι 

Ένα τραγούδι που πάντα θα με συγκινεί και κάθε φορά που θα το ακούω θα ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο κρυμμένο μέσα στους στίχους του ,είναι το «μαμά γερνάω» ,της Λίνας Νικολακοπούλου και του Σταμάτη Κραουνάκη.

    Όταν δε, το ακούω ζωντανά από την Τάνια Τσανακλίδου –παρόλο που μισώ να κλαίω δημόσια-δεν μπορώ να κρατηθώ κι αρχίζω (αυτή είναι κι η «τιμωρία» μου άλλωστε)!..Βέβαια κοιτάζοντας γύρω μου διαπιστώνω ότι δεν είμαι η μόνη κλαίουσα κι έτσι παίρνω κουράγιο και συνεχίζω ακάθεκτη…

    Πήγαινα σχολείο όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει ο δίσκος αυτός. Την εποχή της ελεύθερης ραδιοφωνίας (πριν γίνει δούλα του playlist),είχα ένα ραδιοφωνάκι πάνω στο γραφείο μου μονίμως ανοιχτό και έκανα πως διάβαζα (εξ ου και οι κακοί βαθμοί).Τότε με εντυπωσίαζε  .

   Αργότερα όταν μεγάλωσα κι έφυγα απ’το πατρικό μου το ίδιο τραγούδι με συνέτριβε γλυκά.Κι αυτό γιατί τα τάπερ και οι σακούλες «με τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω» ακόμα πηγαινοέρχονται στη μαμά .Γιατί ακόμα με «ρωτάει για την καριέρα μου τη νύχτα και τη μέρα μου και γω να της μιλάω καταφέρνω».Τέλος γιατί  με την υποψία της πρώτης ρυτίδας αποκαλύπτεται μπροστά μου το απόλυτο σχέδιο της αιώνιας κύμανσης της διαδοχής: μαμά-κόρη που γίνεται μαμά κτλ.

   Το «μαμά γερνάω» είναι το τραγούδι των μοναχικών κοριτσιών που γυρίζοντας σπίτι αργά το βράδυ πηγμένες απ’τα meeting και τα light αισθήματα ,αναπολούν  το ουσιώδες. Ίσως είναι κι ένας ενοχικός απολογισμός απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό.

    Αυτό το τραγούδι λοιπόν το κουβαλάω μέσα μου.

Λίνα ,Σταμάτη Τάνια σας ευχαριστώ 

(περιοδικό δίφωνο, δεκέμβριος ,2009 )